Ch 23

Miałam trzy minuty. I co najmniej dwieście dziesięć metrów do pokonania.

Patrzyłam na wyświetlacz zastanawiając się, jak mam to do cholery zrobić. Potwór, który wykręcił te liczby, czuł się jak u siebie. Na dzień dobry zrobił półtora metra na pierwszej prostej. Tak, umiałam jeździć. Tak, umiałam driftować. Ale, do jasnej ciasnej, nigdy nie robiłam tego tak długo! Teraz musiałam wycisnąć z siebie wszystko, co potrafiłam. Przegrana nie wchodziła w grę.

Ręce mi się trzęsły, gdy podchodziłam do samochodu. Mimo, że wewnątrz nie czułam stresu, a z zewnątrz czułam tylko chłód, to ciało wiedziało lepiej. Z ciężkim westchnięciem chwyciłam za klamkę Chevroleta. Jednak zanim pociągnęłam przypomniałam sobie o ważnym szczególe. Sięgnęłam do tylnej kieszeni spodni. W ręce trzymałam różową wstążkę, delikatnie ruszającą się na wietrze. Ścisnęłam pięść i zamknęłam na moment oczy. Wciągnęłam głęboki, drżący oddech.

Jestem gotowa. Zrobię to, walić ograniczenia. Jedziesz dla siebie.

Zawiązując materiał w kokardkę na lusterku, moje ręce nareszcie były stabilne. Czułam spokój, kiedy usiadłam za kierownicą. Podjechałam na start, niedaleko Hidana i Kisame. Obydwoje wierzyli, że potrafię pobić ten rekord bez żadnego trudu. Widziałam to w ich oczach. Kisame założył ręce na klatce piersiowej i kiwnął mi głową. Hidan natomiast obdarzył tym swoim uśmiechem, którym zdobywał dzisiaj każdą kobietę. Musiałam przyznać, że i mi serce zabiło szybciej. Tylko przez ten jeden, krótki moment.

Pięć.

Sygnał rozpoczynający odliczanie, zapiszczał mi w uszach.

Cztery.

Ogromna gula stanęła mi w gardle.

Trzy.

Otworzyłam na oścież wszystkie okna w samochodzie. Muzyka przestała być stłumiona i dudniła w uszach.

Dwa.

Odetchnęłam głęboko, przymrużając oczy. Bieg już był wrzucony na jedynkę.

Jeden.

Dawaj!

Z piskiem odjechałam z miejsca. Liczby minutnika świeciły na pomarańczowo, przed moimi oczami. Zacisnęłam wargi i weszłam w pierwszy zakręt.

Pierwsze półtora metra straty.

Odpłynął ode mnie cały stres. Zacisnęłam mocniej dłonie na kierownicy i czując, że mam pełną kontrolę, uśmiechnęłam się chytrze. Kochałam wyzwania. Czułam, jak unoszą mi się włoski na rękach. Pewność siebie i adrenalina wypełniły moje żyły.

Jedziemy!

Nie zastanawiając się dłużej, zaczęłam pokonywać każdy fragment drogi pod lekkim kątem. W ten sposób byłam w stanie panować nad skrętnością samochodu i kontrując, utrzymywać drift.

Minęłam pierwszy filar i poznawałam drogę. Zaraz za nim, naprzeciwko rozstawione były trzy metalowe rury. Pomiędzy było wystarczająco dużo miejsca, by przejechać. Było to ryzykowne, bo zawadzając, ryzykowałam przerwanie ciągu. W nagrodę dawało kilka dodatkowych metrów. Wystarczyło jedynie objechać je w ósemkę, w dwie strony.

Uśmiechając się pod nosem, spodobał mi się ten pomysł. Będąc blisko, nie zawahałam się i skręciłam ostrzej w lewo. Wjechałam pomiędzy i obserwowałam lusterka. Widziałam tylko, jak centymetry dzielą mnie od zarysowania samochodu.

Ostra muzyka z głośników nakręcała mnie. I to właśnie też dzięki temu, parłam do przodu. Kończąc ostatni manewr, wjechałam w kolejny zakręt. Wyjeżdżając zza grubego filara, widziałam szeroki łuk. Miałam jakieś pół metra, co dawało jedynie pół sekundy na reakcję. Nie czując żadnych ograniczeń, ciągnęłam tak długo, aż przed moją twarzą nie stanęła ściana.

— Co, do…

Skręciłam ostro. Zacisnęłam zęby i modliłam się, by tylne koła trzymały się podłoża. Temari urwałaby mi głowę za jakiekolwiek uszkodzenia. Poprzednia konstrukcja zasłoniła mi widok, przez co niemal wjechałam w beton, pokryty ogromnym graffiti. Wcześniej, w żadnym calu, nie było go widać.

Kiedy udało mi się wrócić do głównego terenu, dostrzegłam pewną zależność. Cały wyłączony obszar złożony był z kilku alternatywnych tras. Więc tak naprawdę szczęście mogło zadecydować o końcowym wyniku. Wystarczyło odpowiednio dobrać kierunek, by zachować ciągłość w drifcie. Teraz zdałam sobie sprawę, ile tak naprawdę robiła perspektywa.

Biała płachta zawirowała, gdy przejechałam gwałtownie obok ściany centralnej.

Zostało mi 30 sekund.

W tym czasie inni zawodnicy zjeżdżali już na dolne kondygnacje. Nie zapomniałam jednak o pewnym szczególe. Licznik czasu zawsze działał dłużej, jak ten od odległości. Mając to na uwadze, w ciągu następnych dziesięciu sekund, mogłam jeszcze ostatni raz objechać jedną część. Musiałam być jednak rozważna, bo źle dobrana, mogła przeciągnąć moją trasę.

Z uśmiechem na ustach wybrałam najprostszą możliwą opcję. Zaczęłam kręcić się w jednym miejscu, na malutkim placyku, który wyznaczał start oraz zjazd w dół.

Trzymając kierownicę w jednym miejscu, miałam chwilkę, by zerknąć w kierunku Kisame i Hidana. Ten pierwszy pokręcił z rozbawieniem głową, kiedy wystawiłam do nich język. Uśmiech sam wpłynął na moje usta.

Widząc, że straciłam o sekundę z dużo, chwyciłam mocniej kierownicę. Z piskiem opon, zmieniłam kierunek na zjazd. Nie wiedziałam, co mnie tam czeka. Wcisnęłam pedał do końca, zmrużyłam oczy i zaczęłam zjeżdżać bokiem. Z góry widziałam tylko ludzi ustawionych wokoło konstrukcji, po której jechałam. Widząc mój samochód, krzyk tłumu przebił się przez muzykę. Nieodparta radość i satysfakcja, niemal paliły w mojej piersi. Miałam właśnie potwierdzenie, że mogłam wszystko.

Zauważyłam chłopaka, do którego należał Mercedes w kabriolecie. Widziałam jego niedowierzanie, kiedy nasze spojrzenia się spotkały. Unosząc delikatnie kącik ust, puściłam mu oczko.

Zjechałam na pierwsze piętro, gdzie były jedynie osoby pilnujące porządku. Poprawiając uchwyt podążałam dalej, na sam dół. Tam czekała mnie meta. Licznik odległości dał sygnał do głównego odbiornika, że moja próba została zakończona. Dwie sekundy później zegar skończył odliczać mój czas.

Serce mocno uderzało w mojej piersi, a ja pozwoliłam sobie w końcu na głęboki wdech. Wysiadłam z auta na tyle, by móc znad dachu spojrzeć na tablicę. W tym momencie tylko ona się liczyła.

Dwieście dziewiętnaście metrów w ciągu dwóch minut oraz pięćdziesięciu dwóch sekund. Tych ostatnich nie liczyłam, nawet nie spodziewając się nadwyżki. Zaśmiałam się krótko pod nosem i zagryzłam dolną wargę zadowolona z siebie.

Wygrałam.

W ten sposób zdobyłam coś więcej niż pieniądze czy wejście na wyścigi. Udowodniłam samej sobie, że ograniczenia, to tylko słowo. Może nie było to nic wielkiego. Cała trasa była niczym więcej, jak mglistym wspomnieniem. Przypomnieniem o wolności, radości i czerpaniu satysfakcji z samego działania. O energii ludzi, którą mi przekazywali. I w końcu o tym, że byłam w stanie jechać, nie patrząc na innych. Ignorując granice, które ustawiali.

Liczyła się tylko droga. I chciałam zapamiętać to właśnie w ten sposób. Nie ważne z kim przyjdzie mi się zmierzyć: Shinohara, Huaze Lei, kierowcy Tomokiego bądź Killera Bee. Dam radę, bez względu na wygraną czy porażkę. Ostatecznie i tak zwyciężę.

Odjeżdżając, jedna rzecz zwróciła moją uwagę. Na lusterku nie było już wstążki.

***

Oglądałem jej rundę nie mogąc się nadziwić, jak ta dziewczyna była szalona. Skręcała zręcznie między kolejnymi przeszkodami, jakby nie były dla niej żadnym wyzwaniem. Miałem ochotę pociągnąć z ten jej uroczy języczek, który wystawiła w naszym kierunku.

Cholernie przypominała mi ją. Ona także była równie odważna. Rwała się do wszelkich wyzwań, które napotykała na drodze, nie zważając na konsekwencje. To było zarówno jej największą zaletą jak i wadą. Nie widziała nigdy umiaru. Sprawiała, że chciałem się nią opiekować.

Sakura była identyczna. Za wszelką cenę chciała udowodnić, że jest niezależna. Upartość, odwaga, oddanie, siła – te wszystkie cechy idealnie ją opisywały. Dzień za dniem pokazywała, że jest w stanie pokonywać wszelkie przeszkody, rzucane prosto w jej śliczną twarzyczkę. Nawet misja samobójcza nie była w stanie jej powstrzymać.

I jeszcze ten cholerny uśmiech.

Imponowała mi, nieważne jak bardzo wypierałbym się tych słów. Była idealnym przykładem człowieka, jakim bałem się być. Jakim bałem się ponownie stać. Nie chciałem by znów zaczęło mi zależeć, bo to sprawiało, że stawałem się słaby. Tak, jak wtedy, gdy ona trwała przy mnie. Obydwie były tak bardzo podobne do siebie.  

Musiałem znaleźć panienkę na tę noc, by przypomnieć sobie kim teraz jestem. Przeszłość nie miała już znaczenia.

***

— Kurwa, Sasuke! — warknąłem cicho, przytrzymując go za ramię. Oddychałem ciężko starając się uspokoić szalejące serce.

— Skąd mogłem wiedzieć o dodatkowej ochronie. — Odepchnął się wściekle ode mnie i rzucił spojrzeniem w bok.

Zaledwie godzinę temu wkradliśmy się na teren Orochimaru. Pendrive od Akumo zawierał skany narysowanych odręcznie sieci tuneli. Między innymi północną część pod miastem, należących do Gada. Analizując całość doszliśmy do wniosku, że tam musi trzymać najważniejsze dokumenty.

Tak, jak się tego spodziewaliśmy, wszystko było zabezpieczone. Gdyby nie pomoc Shikamaru, który włamał się do jego systemu, nie dotarlibyśmy aż pod sam gabinet Orochimaru. Przy drzwiach był czytnik linii papilarnych oraz skaner tęczówki, by dostęp miały jedynie uprawnione osoby. Zdążyłem tylko podpiąć laptopa, by Nara mógł spróbować się przedostać, kiedy alarm zaczął piszczeć nad naszymi głowami. Musieliśmy się ulotnić, natychmiast.

Miałem ochotę zakląć ponownie, gdy stukot ciężkich butów rozbrzmiał w korytarzu. Nie zastanawiając się nawet pociągnąłem Sasuke wzdłuż ściany. Wybiegając zza zakrętu, drogę przecięło nam dwóch ochroniarzy. Zdążyłem jedynie zarejestrować ogromne cielska i łyse głowy, zanim wyciągnąłem broń. Zacisnąłem szczęki, gdy huk wystrzału rozniósł się echem.

Teraz już na pewno wiedzą, gdzie jesteśmy, pomyślałem z niezadowoleniem. Z niesmakiem spoglądałem na krew rozbryźniętą po ścianie. Zaraz za nim poleciał jego kolega.

— Ile masz amunicji? — rzuciłem, jednocześnie sprawdzając liczbę magazynków.

Jeden, cholera.

— Niewystarczająco — odparł niemal natychmiast.

Bez zastanowienia chwyciłem za ciało i oklepałem go po bokach. W wewnętrznej kieszeni kurtki wyczułem pistolet. Rzuciłem go Sasuke, jednocześnie robiąc to samo z drugim trupem. Ten jednak miał jedynie nóż, który założyłem za pas.

— Ruszaj się Itachi!

Ten był już w połowie korytarza. Przeskoczyłem nad ciałami przeczuwając, że czeka nas o wiele cięższa przeprawa niż zakładaliśmy. Zwłaszcza, gdy znajdowaliśmy się w samym sercu terytorium wroga.

Siedzieliśmy przy zamkniętym od dawna moście. Nikt nie zapuszczał się w te rejony, jeśli nie chciał problemów. Krew, którą byliśmy pokryci niemal wszędzie, mogłaby wystraszyć przypadkowego przechodnia. Cisza przerywana była jedynie przez delikatny szum wody.

— Ja wale, musimy tam wrócić. — Sasuke z kolejnymi bluzgami zaczął gwałtownie przeszukiwać kieszenie kurtki. Wiedząc doskonale czego chciał, wyciągnąłem w jego kierunku paczkę papierosów. Wyrwał jednego i niemal natychmiast zapalił. Sam potrzebowałem tego samego. Zaciągnąłem się mocno, czując, jak pali mnie w gardle.

— Może przeniesie się. W końcu znamy jego teren. — Sasuke z nadzieją zaczął tłumaczyć wszelkie możliwe scenariusze. Dym podrażnił mi oczy. Trwaliśmy dłuższą chwilę w ciszy, chcąc uspokoić nerwy.

— Wątpię. — Wyrzuciłem niedopałek na środek ulicy. — Wie, że mamy dostęp do jego podziemi. Nie zaryzykuje przenosin do słabiej strzeżonych miejsc. Raczej wzmocni ochronę. — Westchnąłem ciężko, doskonale zdając sobie sprawę z tego, co to oznaczało.

— W takim razie nie dostaniemy się do środka. Przynajmniej nie sami. Potrzebujemy pomocy, by chociaż ściągnąć część osób z naszej drogi. Teraz było ich od cholery, zwabieni niczym dzikie zwierzę.

Wpadłem na pewną myśl. Spojrzałem na Sasuke niedowierzając, że czasem potrafi wymyślić coś produktywnego.

— Nie wierzyłem, że cokolwiek masz w tej głowie, ale chyba podsunąłeś mi pomysł.

— Spierdalaj.

Zaśmiałem się głośno na jego skwaszoną minę ukrytą w dymie.

***

Wysiadając z samochodu na najwyższym piętrze, powitała mnie zadowolona twarz Temari.

— Zajebiście to zrobiłaś.

Zamrugałam zaskoczona. Oczywiście nikogo z naszych nie było dookoła, więc w razie potrzeby mogła się z tego wykpić.

— Czy ja dobrze usłyszałam? Żadnego „spierdoliłaś, ale miałaś szczęście”? — zapytałam, nie mogąc sobie odpuścić jej zrzędliwego tonu. Rzuciła mi krzywe spojrzenie.

— Pierwszy i ostatni raz usłyszałaś ode mnie pochwałę, niewdzięczny dzieciaku.

Zignorowałam pogardliwy wzrok, którym chciała zatuszować poprzednie słowa. Uśmieszek satysfakcji nie chciał już tym bardziej zejść z mojej twarzy.

Z oddali dostrzegłam, jak Killer Bee jedynie czeka aż podejdę do niego. Isao stał zaraz obok z grubą kopertą w prawej dłoni. Na jego twarzy wyraźnie było widać uciechę. Wewnątrz pakunku z pewnością znajdowały się pieniądze, na które złożył się on, sponsorzy i kierowcy. Z czego ostatni, mieli jedynie symboliczny wkład.

Stanęłam wyprostowana przed samym Killerem Bee. Roztaczał wokoło siebie aurę osoby, z którym należało się liczyć. Zza jego ciemnych okularów nie mogłam odczytać żadnych emocji. Wyciągnął w moją stronę rękę i ujęłam ją niemal natychmiast. Miał mocny uścisk.

— Rzeczywiście wyjątkowy z ciebie kierowca — zaczął powoli. — Choć o wiele większe wrażenie zrobiły na mnie opowieści o tobie.

— Nie wiem, co to były za opowieści — odparłam spokojnie. Starałam się patrzeć prosto w jego oczy.

— O kobiecie ostrej równie mocno, co jej styl jazdy. — Chwycił za okulary i pozbył się ich jednym ruchem.

Wstrzymałam oddech widząc jaskrawe, pomarańczowe tęczówki. Niepokój ścisnął mnie wewnątrz, kiedy wwiercał w moją osobę intensywne spojrzenie. Nie miałam wątpliwości, co do przynajmniej jednej operacji. Nikt nie rodzi się z takimi oczami.

Uśmiech wstąpił na jego usta. Z całą pewnością zauważył mój dyskomfort.

— Z wielką chęcią osobiście przekonam się, na co cię stać. Temari będzie wiedziała, gdzie cię wysłać. — Pokręcił głową, dając wrażenie zasmuconego. — Wielka szkoda nad jej stratą. Była niezastąpiona.

Powędrował wzrokiem nad moje ramię. Odchylając delikatnie głowę, widziałam Temari. Zaciskała wargi w wąską linię, natomiast dłonie kurczowo ściskały podłokietniki wózka. Mimo hałasu, nie miałam wątpliwości, że usłyszała każde jedno słowo.

— Miłego wieczoru, panie. Niestety muszę już opuścić wasze towarzystwo. Nie wątpię, że Isao odpowiednio was ugości.

Odwrócił się do wspomnianego mężczyzny, uprzednio zakładając okulary. Pożegnał się z nim uściskiem. Nam natomiast kiwnął głową i odszedł poprawiając zegarek na ręce. Dwóch postawnych ochroniarzy dołączyło do niego po krótkiej chwili, odprowadzając do zejścia z piętra. Wypuściłam oddech, który niemal dusił mnie w piersi.

— No Sakura, czuj się zaszczycona. Nie przy każdym, z kim rozmawia, ściąga okulary. — Isao zaczepnie poruszył brwiami. Definitywnie nie był tak sztywny, jak Killer Bee. Wyciągnął w moim kierunku kopertę.

— To należy do ciebie. Pięknie wykonana robota. — Rozbawiona nuta wkradła się w jego słowa. — Shūji chyba się dzisiaj upije. W końcu nie na co dzień przegrywa z dziewczyną. Zwłaszcza z taką laską, jak ty.

Jęknęłam na ostatni komentarz. Wypowiedział go żartobliwie, jakby wiedząc, że podobnych mam aż nadto.

— Błagam, powiedz, że nie rozmawiałeś z Kisame, czy Hidanem.

— Z obydwojgiem. — Zaśmiał się tubalnie. Przewracając oczami chwyciłam za moją wygraną. Uniosłam ją w górę w niemej podzięce. Klasycznie wyciągnęłam nieznaczną kwotę i podałam ją Isao.

— Za fatygę. — Mrugnęłam do niego i wcisnęłam pozostałość w kieszeń spodni.

— Jeżeli chcesz, zostań. Ja się zmywam. — Niezadowolony głos Temari przerwał naszą pogawędkę. — Nie zapomnij, że jutro do dwunastej wóz ma być skończony. Jak nie, ty słuchasz narzekań tej fujary.

Odjechała bez pożegnania. Prychnęłam pod nosem, na jej humorek. Z jednej strony – rozumiałam. Właśnie dzisiaj ostatecznie rozstała się z osobistym udziałem z wyścigach. Killer Bee musiał zamienić z nią o wiele więcej słów niż te, które padły przed chwilą.

Obejrzałam się za nią. Parła do przodu, ignorując ludzi zachodzących jej drogę.

— Nie mów, że też znasz się na naprawie samochodów…

Przez następne minuty starałam się odpowiadać na wszelkie pytania, które zadawał Isao. Pomijałam te niewygodne nikłym uśmiechem, dając niejednoznaczne odpowiedzi. Nie mogłam jednak ukryć, że ograniczałam się jedynie do paru słów. Bardziej interesowało mnie to, co jeszcze mogła zaoferować mi ta impreza.

— Dobra dzieciaku. — Drgnęłam zaskoczona, gdy niespodziewanie ogromna dłoń Kisame opadła na moje ramię. Następne słowa skierował do mojego towarzysza. — Lepiej powiedz, czy dzisiaj będą jeszcze jakieś wyścigi, czy mogę Małą zabrać z powrotem.

— Wyścigi? — Zmarszczyłam brwi zaciekawiona niemą propozycją.

— Nie, dzisiaj raczej nie. Chyba, że ktoś kogoś wyzwie. — Wzruszył ramionami. Kisame spojrzał na mnie i kiwnął głową w tył.

— Chodź w takim razie. Pozwiedzasz następnym razem. Temari ma paskudny humor. Lepiej jej się nie narażać w najbliższym czasie. Jeśli wiesz, co mam na myśli. — Spojrzał porozumiewawczo. Kiwnęłam głową w wyrazie zgody. Doskonale wiedziałam.

Pożegnaliśmy się z Isao i zostawiliśmy za naszymi plecami całe wydarzenia dzisiejszej nocy.

***

Czułam ogromne zmęczenie, ale to jeszcze nie był czas na odpoczynek. Szłam cichym korytarzem do warsztatu Temari. Wiedziałam, że nie powinna jeszcze spać. Niejednokrotnie zdarzało jej się do późnych godzin ślęczeć nad otwartą maską. Nawet, jeśli już dawno samochód był gotowy. Pod tym względem byłyśmy podobne.

Ziewnęłam, nawet nie kwapiąc się o zasłonięcie ust. Wyciągnęłam powoli kartę dostępu, ukrytą bezpiecznie w kieszeni. Czułam by jeszcze dzisiaj porozmawiać z Temari. Zawsze mogłam powołać się na naszą niepisaną umowę. W końcu wisiałam jej połowę kasy za dzisiejszy wyścig.

Warsztat ukryty był w mroku. Rozpraszała go słaba łuna światła z pożółkłej żarówki, ustawionej na biurku Suigetsu. Poza rozebranym samochodem, nie można było zobaczyć nic więcej. Ruszyłam za to w miejsce, gdzie mogłam przejść do części prywatnej Temari. Zwątpiłam nieco, kiedy nie słyszałam żadnego stukotu narzędzi. Zazwyczaj No Sabaku krzątała się tak głośno, jak mogła. W końcu to było jej miejsce.

Wchodząc głębiej powitała mnie jedynie cisza. Rzuciłam spojrzeniem po pomieszczeniu. Tak, jak zostawiłam ogromnego Range Rovera na środku, tak wciąż stał w tym samym miejscu. Przekonana, że nikogo nie zastanę, odwróciłam się na pięcie. Zaraz zatrzymał mnie cichy jęk. Zmarszczyłam czoło, nasłuchując.

Dźwięk się powtórzył, bardziej stłumiony. Bez skupienia zapewne nie zwróciłabym na to uwagi. Wiedziona przeczuciem, weszłam głębiej w ciemność. W miejscu, gdzie powinna być ściana ukrywająca Ferrari, ziała pustka. Szloch i ciche zawodzenie dotarły do moich uszu.

Ścisnęło mi się serce widząc małe ciało skulone na aucie. Leżała opatulona rękami na masce, a wózek odjechał zdecydowanie za daleko, by mogła go dosięgnąć. Nie wierzyłam, że kobieta przed moimi oczami to Temari. Zrobiłam krok w przód, a huk, gdy trąciłam narzędzia rozrzucone po podłodze, rozniósł się ogłuszająco w ciszy. Kobieta poderwała się gwałtownie.

— Kto tu, kurwa, jest? — warknęła nieprzyjaźnie i pociągnęła nosem. Widziałam, jak przeciera twarz dłońmi, chcąc zetrzeć łzy.

— To ja — odpowiedziałam niepewnie. Spuściła głowę w dół, a włosy opadły jej na oczy.

— Odejdź. — Głos jej się załamał na to jedno słowo. Ten ton tak bardzo do niej nie pasował.

Nie posłuchałam. Podeszłam do samochodu siadając na krawędzi Ferrari.

— Nie s-słyszysz? — wyszeptała złowrogo. Złudzenie kontroli, które starała się utrzymać, trwało tylko sekundę.

— Co się stało? — zapytałam łagodnie, co tylko ją bardziej rozjuszło.

— Wypierdalaj…!

Starała się krzyknąć, ale mimo to, z gardła wydobył się ledwo podniesiony szept. Bezradność, którą pokazywała, do końca zburzyła cały obraz jej osoby. Odwróciła się plecami, chcąc resztkami godności zmusić mnie do odejścia.

Nie napierałam na nią. Nie zamierzałam siłą wydzierać z niej żadnych wyznań. Wiedziałam, że potrzebuje obecności innej osoby. Nie ważne jak bardzo wypierałaby się tego. Ona nigdy nie poprosiłaby o pomoc i przede wszystkim, nie mnie. Miała jednak pecha, bo nie chciałam jej zostawiać. Nie teraz. Nawet jeśli miała mnie później zjechać od góry do dołu, zabierając wstęp do warsztatu.

Ściągnęłam buty i podkuliłam nogi, siadając tuż obok. Byłam w stanie wyczuć, jak całe jej ciało się trzęsie. Nie powiedziała mimo to ani jednego słowa. Również nie starała się mnie więcej wypędzić. Siedziałam obejmując swoje kolana i patrzyłam w ścianę, wsłuchując się w urywany oddech Temari. Słyszałam, że walczy z napływającymi łzami z każdą sekundą, co raz bardziej zaciekle. Ostatecznie poddała się, a ciszę przeciął jej cichy jęk rozpaczy. Wiedziałam, że pokazuje mi tę stronę siebie, którą dotąd mało kto poznał. Prawdopodobnie wyparłaby się tego, w każdej następnej chwili jej życia. Na ten smutny dźwięk, łzy wezbrały w moich oczach.

— To wszystko, kurwa wszystko, jest kurewsko niesprawiedliwe — wyszeptała. Wciągnęła ze świstem powietrze i opadła ciężko plecami na szybę. Ścisnęłam ręce w mocny uścisk i zagryzłam zęby, chcąc podźwignąć ciężar tych słów za nas dwie.

— Tak niewiele brakowało mi do zemsty na tych wszystkich skurwysynach. Te wszystkie lata poszły, kurwa, na marne!

Cisza zaległa dookoła.

— Na kim? — zapytałam cicho. Sięgnęłam swoją dłonią do jej której, ku mojemu zdziwieniu, nie odtrąciła. Zimne place zacisnęły się na moich.

Nie odpowiadała, a ja nie pospieszałam. Nie wiem, czy nawet oczekiwałam odpowiedzi. Nagle wszystkie te nieprzyjemności, których zaznałam z jej strony przestały mieć znaczenie.

— Na tych, którzy zniszczyli mi życie…

Cień opadł głębiej na moją twarz. Poczucie winy ciążyło mojemu sercu.

— Chcesz usłyszeć historię pozbawioną litości?

Zaśmiała się krótko i żałośnie.

Wydawała się pozbawiona życia. Jakby wszystko dookoła przestało mieć znaczenie. Choćby to, że właśnie ja słuchałam. Smarkula, której nie cierpiała całą sobą. Czekała na moją odpowiedź, ale nie uniosła swojego zielonego spojrzenia. Czułam lekką obawę, jednak nie pozwoliłam jej się przedrzeć.

— Tak.

Miałam kiedyś dwóch braci. Mieszkaliśmy w trójkę wraz z ojcem, który prowadził najlepszy, znany po ciemnej stronie, warsztat. Wszelkie duże i ważne zlecenia były kierowane prosto do niego. Od organizacji przestępczych, po wielce poważanych osobistości. Wszyscy przetaczali się po naszym domu, niemal codziennie. W tym Akatsuki.

Byłam jedyną dziewczyną w rodzinie, przez co ojciec niejednokrotnie dostawał oferty na mnie. Wiedział, że gdyby sprzedał mnie odpowiedniej osobie, mógłby mieć cokolwiek by zechciał. Mimo to, byłam ważniejsza. Tak, jak moi bracia. Nigdy nie przełożyłby naszego dobra ponad coś innego.

Co się zjebało? Wiesz, to kurewsko zabawne.

Wszystko zawdzięczał zwycięstwu w pierwszym Wyścigu Śmierci. Przeżył, wygrał i to było poświadczenie, że jest kimś, z kim należy się liczyć. Byłam wtedy małym dzieckiem, tak samo jak Gaara i Kankurō, więc mało z tego rozumieliśmy.

Wcześniej funkcjonowaliśmy ze zleceń, które tylko się nawinęły. I po tym wszystko się zmieniło. Ojciec nie musiał żebrać żadnych zadań, bo same wpadały w jego ręce. Był dobrym mechanikiem, od początku do samego końca. Tak samo równie świetnym tatą. I chuj mnie obchodzi, że możesz mnie uznać za ckliwą. Był najlepszą osobą w całym moim posranym życiu. Tak, jak bracia.

Od małego jeździliśmy w trójkę. Kiedy dorośliśmy, wykradaliśmy samochody z warsztatu. Chcieliśmy choć na krótki moment poczuć, co to znaczy luksus drogiego Porsche czy Lamborghini. Mogliśmy mieć nadzieję, że równie dobre fury wygramy w naszych wyścigach. Ojciec nigdy nie zgodził się, by kupić każdemu z osobna to, czego pragnęło. Nie w tej kwestii. Mieliśmy tak, jak on, zawalczyć o swoje w uczciwej walce. Choć nie zawsze rzeczywiście taka była…

To Ferrari… Było moim marzeniem. Spełniłam je w wieku osiemnastu lat, podczas najcięższego wyścigu w życiu. Oczywiście zdarzały się gorsze, ale to właśnie ten był tym najważniejszym.

Później wszystko poszło z dymem.

Kurwa! Gdybym tylko mogła dostać w łapska tego, kto to zrobił!

Wszystko spłonęło! Mój ojciec... I najgorsze w tym wszystkim było to, że odnaleziono też ciała moich braci…!

Zostałam sama na tym pojebanym świecie! Nagle wszyscy wielcy przyjaciele pokazali środkowy palec! Nie miałam niczego; rodziny, pieniędzy ani dachu nad głową…

Zostało mi jedynie lśniące, czerwone Ferrari F12.

I co mi po nim? Byłam, kurwa, sama. I to wszystko przez jedną osobę! Zaledwie w kilka minut. Na dodatek ten skurwysyn Madara wyciągał łapska po coś, czego i tak nie miałam. Każdy chciwy, chciał złapać wielką fortunę, która rzekomo się ostała. I to właśnie Uchiha odnalazł mnie pierwszy.

Jakże był rozczarowany, gdy przetrzepując mnie od góry do dołu nie znalazł choćby złamanego jena. Co więcej, nie mrugnął, gdy kazał mnie zabić. Od tak, jakby życie znaczyło dla niego tyle, co zeszłoroczny śnieg. Nawet oszczędził sobie kurwienia mnie. Może ze względu na poprzednie interesy z moim ojcem, chuj go wie.

Układ, który z nim wtedy dobiłam, był tak naprawdę szansą na nowe życie. Może Madara Uchiha był najgorszą chodzącą kanalią na świecie, ale nie był głupi. Wiedział, kiedy może zyskać, nawet gdy pozory przeczyły wszystkiemu.

***

— Sakura!

Perlisty śmiech rozbrzmiał wokoło, mieszając się z odległym szumem wody. Coś stukało w tle, jakby metalowy pręt obijał się o inny.

— Sakura!

Wołanie się powtórzyło. Patrzyłam i nie widziałam. Czułam odrętwienie i chłód. Gdzie byłam? Dlaczego tu byłam?

— Sakura!

— Kim jesteś? — szepnęłam, nie mając siły otworzyć oczu.

Natychmiastowo zaległa głucha cisza. Ogarnął mnie niepokój. Wcześniejsze odgłosy ucichły, w tle rozbrzmiewał jedynie mój ciężki oddech. Spięłam się, a niepewność wypełniła mój umysł. Nieprzyjemny, damski głos zasyczał do mojego ucha.

— Twoim koszmarem…!

Szarpnęłam się do siadu, a oddech miałam urywany. Serce dudniło w mojej piersi. Przeczesałam włosy, a ciężkie westchnięcie wyszło z moich ust. Ponownie koszmar wyrwał mnie ze snu. Jedynym pocieszeniem był fakt, że tym razem nie był brutalny. Nie w takim stopniu, jak potrafiły być od tego wydarzenia. Opadłam na poduszki, patrząc tępo w sufit. Nie próbowałam nawet zasnąć ponownie, bo wiedziałam, że nie mam co się łudzić.

Poleżałam może trzy minuty i zerknęłam na zegarek. Godzina czwarta nad ranem nie była najgorszą porą. Musiałam wybrać się na spacer. Nie mogłam zostać w tych czterech ścianach. Z każdą chwilą czułam się, jakby się do mnie zbliżały, odbierając oddech. Uciekłam do łazienki, chcąc wziąć zimny prysznic. Miałam nadzieję rozbudzić się do końca z tego ponurego snu.

Po dziesięciu minutach szłam korytarzami organizacji przenikając w ciemności. W nocy zazwyczaj nie zdarzało się, abym na kogokolwiek wpadała. Wyjątkami były osoby wracające ze zleceń bądź wyruszające na nie. One jednak kręciły się najbliżej punktu dowodzenia. Ja zmierzałam w przeciwnym kierunku.

Wychodząc na zewnątrz, w końcu poczułam się lżej. Wciągnęłam ostre, zimne powietrze poranka, a na moich policzkach pojawiły się delikatne rumieńce. Wspaniała woń lasu uspokajała moje zszargane nerwy. Pozwoliłam się nią cieszyć przez całą drogę do wieży strażniczej. Od dawna to ona była moim azylem, gdy potrzebowałam uciec. Jednym z niewielu, gdzie potrafiłam się uspokoić.

Świat z góry był inny. Miałam wrażenie, że jestem ponad tym wszystkim, co osaczało człowieka. Nie było zmartwień, przemocy, koszmarów. Skupiałam uwagę jedynie na szumie wiatru, poruszającym czubkami drzew. Delikatny szelest i ten wspaniały zapach koiły moje zmysły. Czułam, że oddalam się od tej mary z ciemnego pokoju.

Widziałam w oddali jedynie światła miasta, a wysokie świerki zasłaniały inne wieże strażnicze. Światła przenikające między gałęziami pozostawały jedyną wskazówką, że tam były. Kiedy chciałam, mogłam nawet wskazać najbliższe zejście do kryjówki.

Wspomnienia z warsztatu same napłynęły w tej ciszy. Oparłam się ramionami o barierkę, a słowa Temari przeskakiwały w moim umyśle.

„Miałam kiedyś dwóch braci…”

„Przeżył i wygrał Wyścig Śmierci.”

„Wszystko poszło z dymem…”

„Jedyne, co mi pozostało, to czerwone Ferrari.”

Moja ręka sama powędrowała do kieszeni spodni, wyczuwając kluczyki. Zabrzęczały w ciszy, gdy wyciągnęłam je na zewnątrz. Wtedy tak wiele elementów jednej układanki wskoczyło na swoje miejsce. Nagle zrozumiałam.

Zachowanie Temari od początku do końca było spowodowane tymi zdarzeniami. Już wcześniej wiedziałam, że coś musiało się stać. Nikt nie rodzi się z tak paskudnym charakterem.

Choć w przypadku Temari byłam skłonna się nad tym poważnie zastanowić.

Niemniej to, co wyznała było okropne. Nadzieja, rodzina, ciepło najważniejszych osób, a potem jedynie cierpienie i śmierć. W małym stopniu rozumiałam ją. Strata Yuri pozwalała mi mieć pojęcie, jak mogła się czuć. I cholernie jej współczułam. Nawet, kiedy to była ostatnia rzecz, jaką chciała. Przy tym wszystkim mój szacunek do niej wzrósł.

W tym wszystkim była jeszcze jej niepełnosprawność. Przeze mnie, już nigdy nie będzie w stanie pojechać w wyścigu. Przez jeden, głupi kaprys i moją samolubność, odebrałam jej coś ważnego. Najważniejszego.

Kolejna szrama pojawiła się na moim sercu, a poczucie winy paliło. Czułam, że byłam jej coś dłużna. Ściskając ręce na kluczach obiecałam sobie, że zrobię wszystko, by jej to zadośćuczynić. Teraz jej zemsta była moją zemstą.

Minęło kilka dni, które zlewały się w jeden ciąg treningów z nożami, walki z Nagato i jazdy na torze. To wszystko pochłaniało mnie w zupełności i całkowicie zapomniałam o zaproszeniu Isao na spotkania Nocnej Ulicy. Przypomniał mi o tym Kisame w czwartkowy wieczór, kiedy wychodziłam z salki.

— Oi, Sakura — zaczął spokojnie, podpierając brodę na dłoni. Siedział jak zwykle za swoim biurkiem, a na blacie walało się pełno amunicji i broni. Podeszłam bliżej, poprawiając noże na pasie, gdy zauważyłam, że jeden z nich jest niedopięty.

— Co tam? — Skupiłam wzrok na twarzy Kisame. Odchylił się na krześle, a na ustach zawitał mu, jak zwykle, wszystkowiedzący uśmieszek.

— I jak ci się trenuje? — Pytanie od razu wydało mi się podejrzane.

— A co? — Zmrużyłam oczy. Uniósł ręce w górę w obronnym geście i następnie zaplótł je na piersi. Uśmiech nie schodził mu z twarzy.

— Nie chcesz się rozerwać? Mam fajną propozycję. — Moje brwi same poszły w górę.

— To znaczy?

— Isao się odezwał. W nocy z piątku na sobotę robią większy wypad.

— Jakieś wyścigi? — spytałam ciekawa, a surowość zeszła z mojego tonu.

— Nie powiedział nic konkretnego. Podobno będą balować i zapowiada się niezła impreza. — Puścił mi oko i usiadł wygodniej na krześle. Nic mi to nie mówiło, ale nie przekonam się, dopóki nie zobaczę, prawda?

— Idziesz? — Spojrzałam na niego z niewinnym uśmieszkiem, mając nadzieje, że go zachęcę. Nie powstrzymałam się też od przesadnego mrugania. W odpowiedzi zaśmiał się tubalnie. Podniósł się z krzesła i stając obok, ułożył wielką dłoń na moich włosach. Burknęłam niezadowolona, odskakując od niego na krok, gdy potargał mi fryzurę.

— Sorki, dzieciaku. Dorośli mają swoje obowiązki.

Łypnęłam na niego.

— Nie jesteś nie wiadomo o ile starszy ode mnie! — Udałam oburzenie, jednocześnie wyrzucając ramiona w górę.

— Zdziwiłabyś się. — Nie przestając się śmiać, zaczął sprzątać bałagan z biurka.

— To niby ile ty masz lat, co? Panie Dorosły i Zły?

Założyłam ręce na piersi i uniosłam lewą brew czekając, aż mnie zaskoczy.

— Trzydzieści pięć.

O, cholera.

Triumfalny wyraz na jego twarzy powiedział mi, że nie umknęła mu moja reakcja.

— I jak tam twoje pieluchy, szczeniaku?

— Goń się. — Rumieńce wyskoczyły mi na policzki.

Po tym, jak dowiedziałam się o której zaczyna się wypad, wyszłam na korytarz z czerwoną twarzą. Nie wiedziałam, czy z zażenowania, czy irytacji. Kisame był dobrym przyjacielem, ale czasem miałam go dosyć.

Tym razem, moim pierwszym celem po treningu o dziwo nie był prysznic. Chciałam porozmawiać z Nagato o telefonie. Wcześniej go nie potrzebowałam, ale teraz miałam powód, aby kontaktować się ze światem na zewnątrz. Nie zamierzałam się prosić kogokolwiek, czy mieć posłańców do załatwiania moich własnych spraw.

Został mi ostatni zakręt do gabinetu Nagato, kiedy dwóch mężczyzn wyszło mi na spotkanie. Nie wyglądali na zainteresowanych bezinteresowną pogawędką. Musiałam przyznać, że nie byli jak te wszystkie obleśne osiłki od czarnej roboty. Ich aparycja była niepokojąco przyjemna dla oka. Zatrzymałam się układając rękę na biodrze, by mieć łatwy dostęp do broni i zmarszczyłam brwi zaniepokojona.

— O co chodzi? — Pomimo moich wątpliwości, nie dałam po sobie poznać, że zrobili na mnie wrażenie groźnych. Pierwsza zasada: nie pokazuj swojej słabości.

Brunet po lewej uśmiechnął się przebiegle, jednak ten nie dosięgnął jego zielonych oczu. Zmierzył mnie zimnym spojrzeniem od góry do dołu. Długa blizna na jego twarzy dodawała mu charakteru, jednak w żadnym przypadku nie odbierała uroku. Była znakiem męskości.

Mimo to, odezwał się jego towarzysz, który był zupełnym przeciwieństwem pierwszego. Gładka skóra bez ani jednej skazy, jasne, niemal białe włosy i szeroki, wesoły uśmiech. Bardzo niepokojący uśmiech.

— Chcieliśmy osobiście przekonać się o co tyle szumu. — Zaczął powoli, jakby smakując wypowiedziane przez siebie słowa. — I muszę powiedzieć, że jak na razie zapowiada się obiecująco.

Prychnęłam. Sama byłam zaskoczona swoją postawą. Do niedawna bałabym się spojrzeć im choćby w twarz, będąc sam na sam. Teraz, kiedy doszło do konfrontacji, której podświadomie się w jakimś stopniu bałam, dziwny spokój wypełniał mnie od środka. W końcu nie było ze mną nikogo, kto mógłby mnie ochronić. Nikt nie stanąłby w mojej obronie. Mimo to, czułam spokój, kontrolę… I irytację.

— Kim jesteście? — Uniosłam brew w górę. — Z tego, co ostatnio sprawdzałam, nie byłam żadnym okazem w zoo — dodałam z nutką ironii.

— W zoo może nie. Szczególnym okazem w niektórej społeczności, jak najbardziej.

Wyciągnęłam pierwszy nóż i bardzo, bardzo powoli zaczęłam przerzucać go między palcami prawej ręki. Nie musiałam patrzeć, wiedziałam, że nic sobie nie zrobię. Niemniej, niema groźba wypłynęła na wierzch.

— Spokojnie, nie zamierzamy nic robić. — Zaskoczona niemal drgnęłam. Barwa głosu bruneta była tak głęboka, że aż coś ścisnęło się wewnątrz mnie. Miał tak bogatą nutę, że już samo to potrafiłoby przyciągnąć kobietę. Nawet jeśli którakolwiek uznałaby go za szkaradnego, na pewno odrobiłby to samym głosem.

Zmrużyłam oczy, niezadowolona swoim odruchem i tym, że zdecydowanie mu nie umknął. Uśmiech błąkający po jego ustach jedynie się powiększył. 

— Sakura, a wy? — odparłam stwierdzając, że to jedyne wyjście by wyciągnąć od nich tożsamość.

Jednak nie zdążyli się odezwać. Znany głos przeciął gęstą atmosferę między nami.

— Kou! Ogata! — Hidan wyszedł zza zakrętu, a jego uważny wzrok objął całą naszą trójkę. Jęknęłam w duchu. Jeszcze tego mi tutaj brakowało, pomyślałam niezadowolona, zupełnie nie przejmując się grymasem na mojej twarzy. Chwilę później dostrzegłam w jego oczach coś, czego się nie spodziewałam. To był moment, sekunda, ulotna chwila. Błysku żalu w jego jasnych oczach nie umiałabym pomylić z niczym innym. Być może na moment stracił rezon, a może to ja zaczęłam patrzeć na niego inaczej, przez ostatnie wydarzenia. W końcu jego zachowanie również się znikąd nie wzięło.

Porażona tą nagłą świadomością nie byłam w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa. Zacisnęłam usta w wąską linię. On, jakby zupełnie nie zauważył mojej konsternacji, uśmiechnął się przebiegle i podszedł. Przywitał się męskim uściskiem z moim tymczasowym towarzystwem.

— Co tutaj robicie? Misja zakończona? — Jego uwaga była skupiona na nich, jednak nie przeoczyłam, jak kątem oka kontroluje, czy wszystko ze mną w porządku. Spięłam się na to lekko, nie będąc już do końca przekonana, czy rzeczywiście nie zrobiliby mi nic tak, jak powiedzieli. Hidan nie wydawał się poddenerwowany, ale też nie był rozluźniony.

— Tak, z małym opóźnieniem, ale tak. Właśnie złożyliśmy raport. — Hidan kiwnął głową, a potem nagle zwrócił się do mnie. Ruszył stanowczym krokiem i stanął niemal nade mną. Wystarczyłoby zrobić tylko półkroku, a wpadłabym na jego silne ramię.

— Widzę, że poznaliście Sakurę. Czyż nie jest piękna? — Przewróciłam oczami, gdy powiedział tak oczywistą rzecz w swoim wydaniu. Jak mogłam być piękna cała rozczochrana po treningu i klejąca się od potu – nie wiedziałam. Odwróciłam twarz, by rzucić w jego kierunku jakąś kąśliwą uwagę, ale się powstrzymałam. Jego wzrok był twardy, a żartobliwy wydźwięk nie odzwierciedlał się w nim ani trochę. Zacisnęłam palce na nożu. Coś było zdecydowanie nie tak.

— Tak — spokojne, wyważone słowo z ust bruneta tym bardziej mnie zaniepokoiło. Uważne spojrzenie zielonych oczu skupiło się na mojej twarzy. Przeskakiwał z po niej, jakby dokładnie zapamiętywał jej rysy. Może to moje wrażenie, ale nagle wydał się o wiele bardziej drapieżny niż za pierwszym razem.

— Oczywiste, że Itachi zwrócił na nią uwagę. Dziwię się jednak, że uznał ją za swoją i zostawił. To do niego nie podobne — dodał od siebie jego przyjaciel.

— To chyba już nie wasz interes — wyrwało mi się. Nic nie mogłam poradzić na nieprzyjazną nutę w moim głosie. Obecność Hidana dodała mi o wiele więcej pewności niż chciałam się do tego przyznać. Mocny uścisk na moim przedramieniu dał mi jasno do zrozumienia, że nie powinnam się była odzywać. Spodziewając się najgorszego, zacisnęłam zęby, klnąc na swoją porywczość.

Blondyn zaśmiał się głośno, jednak nie wyczułam w nim ani krzty wesołości. Pozory miłej pogawędki natychmiast zniknęły, gdy znów popatrzył prosto w moje oczy. Bez problemu odczytałam nieme ostrzeżenie. Nie spodobała mu się moja odpowiedź. Na jego ramieniu wylądowała ciężka dłoń.

— Miło było, ale idziemy dalej. Mamy jeszcze sporo rzeczy do załatwienia po powrocie. — Mężczyzna po lewej tylko kiwnął głową w kierunku Hidana. Blondyn z niechęcią odwrócił się na pięcie. Ruszyli w przeciwnym kierunku. Zanim zniknęli za zakrętem, brunet rzucił mi ostatnie, długie i taksujące spojrzenie.

Westchnęłam z ulgą, gdy zniknęli nam z oczu, nie podejrzewając, że aż tak bardzo byłam poddenerwowana. Uświadomiłam sobie, że zrobiłam to o wiele za szybko, kiedy Hidan jednym pociągnięciem ustawił mnie do siebie przodem. Jego wyraz twarzy był tak skrajnie różny od wszystkich, którymi mnie zawsze raczył, że zaczęłam się bać.

— Nigdy więcej nie zachowuj się tak zuchwale w ich towarzystwie, rozumiesz? Obiecaj mi to.

Dreszcz przerażenia przeszedł mi po ramionach, a w ustach zrobiło się sucho, gdy stalowy wzrok Hidana nie odpuszczał. Uciekałam własnym to na ścianę za nim, to skupiając go na jego brwiach. Nagle rozbita i zupełnie nie rozumiejąc swoich odruchów, nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Zacisnął palce na mojej ręce, ponaglając mnie z odpowiedzią.

— O-obiecuję… — wyjąkałam całkowicie zagubiona.

Dostając to, na co czekał, odsunął się ode mnie, puszczając dłoń. Przeczesał włosy ręką i mimowolnie zapatrzyłam się, jak opadają na jego lewy policzek. Przestrzeń, którą zrobił między nami pozwoliła mi ponownie myśleć. Odsunęłam się o krok i wpadłam na ścianę. Jej chłód pozwolił mi zupełnie odzyskać kontrolę. A przynajmniej jej wrażenie, bo w głowie miałam istny chaos.

— Kim oni byli? — Głos mi zadrżał. Ten odwrócił się i musiał coś dostrzec na mojej twarzy, bo wzrok mu złagodniał.

— Ten ciemny to Kou, a blondyn Ogata; są diabelnie niebezpieczni. — Nagle dostrzegając okazje, podszedł do mnie stanowczo. Zamknął mnie między swoimi ramionami, opierając je po obu stronach na ścianie. Mimo to, powaga nie znikała z jego oblicza.

— To nie są bezmyślne pachołki, jakich tu pełno. — Schylił się niebezpiecznie blisko mojej twarzy i mówił niemal szeptem. Przytuliłam się bardziej ściany, jednak i tak to wiele nie dało. Serce nie przestawało mi bić szaleńczo w piersi. To nie był Hidan, którego tak dobrze znałam.

— Podejrzewam, że to niemożliwe byś już nigdy ich nie spotkała. Staraj się od nich uciekać najdalej, jak to możliwe, jasne?

— Hidan! Zluzuj! — warknęłam nagle przytłoczona tym wszystkim. Naparłam rękami na jego klatkę piersiową, chcąc się uwolnić. Zaskoczony pozwolił na to. Nie pominęłam tego, że jeszcze bardziej się nachmurzył.

— Rozumiem sytuacje, a przynajmniej na tyle ile mogę! Ale… Dlaczego? Kim oni są, że mam trzymać się od nich aż tak z daleka?! — Nie mogłam powstrzymać tego, że podniosłam na niego głos.

Westchnął nagle mocno zmęczony. Ucisnął nasadę nosa i przymknął na chwilę oczy. W tym czasie miałam okazję napatrzeć się na niego takim. Podejrzewałam, że szybko nie będę miała już takiej sposobności. Mimo mojego zafascynowania, nie mogłam powstrzymać drżenia rąk. Niezdarnie włożyłam na pas nóż, który cały czas spoczywał w mojej dłoni. On w tym czasie zdążył wrócić do mnie uwagą. Podszedł ponownie bliżej, a kiedy chciałam się odsunąć, nie pozwolił mi na to jego mocny uścisk. Nachylił mi się nad uchem.

— Pracują dla Akatsuki i są cholernie skuteczni. Jednak Pain nie ma nad nimi pełnej władzy i podejrzewa, że pracują jeszcze dla kogoś. Nie ma dowodów, więc nie może ich publicznie ukarać. Teraz rozumiesz? Nie zostawaj z nimi sama, bo może się to skończyć dla ciebie źle.

Podirytowana chwyciłam jego rękę, którą mnie trzymał i też ścisnęłam. Harde spojrzenie skrzyżowało się z jego poddenerwowanym. Więcej nie mogłam z niego wyczytać, bo idealnie utrzymywał swoją maskę.

— Zrozumiałam lekcję. — Wyrwałam się ponownie, ukazując butę. Mimo, że chyba powinnam być mu wdzięczna.

— Oby — odparł cicho i objął spojrzeniem moją twarz. Zatrzymał się dłużej na moich ustach. Wyraźnie walczył z sobą. Zagryzłam wargi w zdenerwowaniu, jakby w transie, nie mogąc się ruszyć.

Gwałtownie odsunął się ode mnie. Nie zdążyłam dostrzec jego twarzy, bo odszedł bez słowa. Zostawił mnie zupełnie zdezorientowaną z burdelem w głowie. Zamknęłam oczy, nie rozumiejąc zupełnie, dlaczego odpuścił. W końcu stałam, całkowicie bezbronna, zdana na jego łaskę. Nie wiedziałam, czemu.

— Wejść — usłyszałam po dziesięciu minutach, jak względnie ogarnęłam się psychicznie. Wchodząc do gabinetu Nagato, wciąż w głowie, gdzieś tam, szumiały mi ostatnie wydarzenia. Może dlatego, gdy tylko usiadłam na kanapie, pytanie samo wyrwało się z moich ust.

— Czy Ogata i Kou rzeczywiście są tak niebezpieczni, jak sądzi Hidan?

Widziałam, jak ten natychmiast przestał czytać dokumenty trzymane w ręce i spojrzał mi w oczy. Zmarszczył brwi i rzucił papiery na biurko.

— Skąd ich znasz? — zapytał opanowanym głosem i odchylił się na fotelu. Spuściłam wzrok i mimowolnie zaczęłam bawić się ostrzem na stole. On czekał cierpliwie, aż zbiorę myśli.

— Wpadłam na nich na korytarzu, jakieś dwadzieścia minut temu — odpowiedziałam w końcu. Wciąż nie patrzyłam na niego. Usłyszałam, jak wzdycha ciężko i wstaje ze swojego miejsca. Zaraz potem usiadł naprzeciwko mnie w fotelu.

— Tak. Nie zbliżaj się do nich. To nie ten skurwiel Kariko, który nie myślał o konsekwencjach. — Prosta linia pojawiła się na moim czole, gdy starałam sobie przypomnieć to imię. Obrzydzenie wykrzywiło moją twarz na wspomnienie o tym typie. Równie byłam zniesmaczona swoją bezsilnością, gdy tamten dobierał się do mnie bez żadnego trudu.

— Kou i Ogata są nieprzewidywalni, a jako bracia znają się od zawsze…

— Bracia? — przerwałam mu. On tylko spojrzał na mnie cierpliwie. — Przepraszam. Po prostu to dla mnie dziwne. Nie przypominają rodzeństwa.

Kiwnął głową w zgodzie. Niespodziewanie sięgnął po whisky na stoliku i nalał do dwóch szklanek. Uniosłam brwi zdziwiona, gdy podał mi jedną. Przyjęłam ją, choć miałam jeszcze parę obowiązków. Jeszcze nigdy nie piliśmy w swoim towarzystwie.

— Mają różne matki, mimo, że urodzili się niemal w tym samym czasie.

— Skurwysyn z ich ojca — wymsknęło mi się przy nim. Zacisnęłam wargi, czekając na reakcję. Ten jednak spojrzał na mnie niezrażony i powoli upił pierwszy łyk.

— To normalne w tym środowisku. Choć matka Ogaty niekoniecznie była pocieszona tym faktem, jak można zauważyć pod twarzy Kou.

Zaskoczona, byłam w stanie tylko wydusić:

— Ona mu to zrobiła?

Wzięłam ostrożnie mały łyk. Pierwszy raz miałam w ręce whisky, ale potrzebowałam zapić tę informację. Alkohol zaczął palić mi przełyk, a usta mrowiły. Zaczęłam kaszleć, kiedy poczułam moc procentów. A wzięłam tylko odrobinę!

— Okropieństwo! — wycharczałam, kiedy uspokoiłam oddech. Delikatny uśmiech wykrzywił wargi Nagato. Ignorując jego rozbawienie, wzięłam kolejny łyk. Tym razem jedynie się skrzywiłam. Ciepły alkohol był najgorszy.

— Tak, to jej zasługa. — Ponownie stał się poważny.

— Nie przeszkadza mu to być przystojnym — mruknęłam, przypominając sobie jego urodę. Był cholernie w moim typie.

Nagato w odpowiedzi jedynie zaśmiał się ponuro i zmierzył mnie uważnym wzrokiem.

— Przypomina kogoś, prawda? Tylko nie ma czarnych oczu. — Zachłysnęłam się alkoholem i po raz drugi zaniosłam się kaszlem. Spojrzałam na niego zarumieniona, nie kontrolując własnych uczuć. Doskonale wiedziałam do kogo pije, przekaz był aż nadto jasny.

Wiedziałam, że byłam wściekła na Itachiego. Powinnam być! W końcu nie zostawił niczego, oprócz zwykłych mrzonek i pustych obietnic. Prawda? A mimo to, moje serce samo przyspieszyło na samą wzmiankę o nim. Rumieniec zdradzał wszystkie wzburzone we mnie emocje, dotyczące jego osoby.

— Skoro o tym mowa, to gdzie on jest, co? — Nie zamierzałam dać się stłamsić ani grać według jego zasad. Widocznie musiał wiedzieć więcej, niż to pokazywał. Nie byłam głupia. Nierozsądna i porywcza – jak cholera, ale nie głupia.

— Na misji — odparł spokojnie, popijając. Nagle atmosfera nieco zgęstniała, przez niewypowiedziane słowa.

— Czyli gdzie? — Nie zamierzałam odpuścić. Zwłaszcza, gdy był mi winny wyjaśnienia.

— Pokonasz mnie na treningu, to się dowiesz.

— Walę trening! Proszę cię o odpowiedź od długiego czasu. Po cholerę robisz z tego tajemnicę? — Posłał mi ostre spojrzenie. Widziałam, że nie podobał mu się ton, w jakim się odezwałam do niego.

—  Czemu tak ci zależy na odpowiedzi?

Cholera, pomyślałam. No właśnie, czemu? Dlaczego tak bardzo potrzebowałam tej odpowiedzi? Po co starałam się usprawiedliwić jego nieobecność obok? Przecież nie byliśmy sobie bliscy. Nie aż tak. Roszczenie praw do mojej osoby miało być tylko zapewnieniem mi bezpieczeństwa. Pocałunki nie były obarczone żadnymi zobowiązaniami.

Nie podobał mi się tor naszej rozmowy. Podnosząc na niego wzrok dotarło do mnie, że był świadomy wszystkich uczuć, które mną targają. Czytał ze mnie jak z otwartej księgi.

— Obiecywał ci coś? — spytał twardym głosem, mimo, że twarz pozostała niewzruszona. Odłożyłam niespiesznie szkło na stolik. Ponownie zaczęłam bawić się nożem, a widząc, że już wcześniej ktoś skrobał po blacie i ja wbiłam w niego czubek ostrza.

— Rozmowę. — Przymknęłam oczy, gdy smak jego ust wrócił. To było tak dawno. Powinnam o tym zapomnieć, a jednak pamiętałam. Zapach męskich perfum, mięty i jego samego mieszał się z zapachem alkoholu przede mną.

„Po tym wszystkim musimy porozmawiać.”

Prychnęłam i chwytając za whisky, wypiłam do samego końca.

— Przydzielenie go jako twojej ochrony nie było dobrym pomysłem. — Dolał nam kolejną kolejkę i zapatrzył się na moment. Zmarszczyłam brwi, niezadowolona jego słowami.

— Co to ma znaczyć? — Nie byłam w stanie ukryć, że jego słowa mnie rozsierdziły.

— Nie zakochałabyś się. — Zamrugałam zaskoczona i wybuchłam śmiechem, autentycznie rozbawiona.

— To, że się całowaliśmy nie znaczy, że od razu jestem zakochana. Nie jesteśmy w podstawówce. — Parsknęłam drugi raz, otwarcie przyznając co nas łączyło. Rumieniec pogłębił się na mojej twarzy. Zdradziecki alkohol. — Intryguje mnie, ciekawi, ale to wszystko.

Rozparł się wygodniej w fotelu, jednocześnie uważnie obserwując moją reakcję. Ułożył łokieć na oparciu, podpierając brodę na dłoni. Jego spojrzenie złagodniało, stało się bardziej analizujące, przez co wierciłam się w miejscu. Czułam się jak okaz na wystawie, nie podobało mi się to.

— Z resztą, co z tego? — sarknęłam niezadowolona. — Nawet jeśli bym się w kimś zakochała, a tak nie jest — dodałam z naciskiem, widząc jego wymowny wyraz. — To co z tego? Mam prawo do miłości, do robienia głupstw.

— Nie tutaj. Tutaj nie ma miejsca na głupstwa, bo kończą się one śmiercią. — Zniżył niebezpiecznie głos i wyprostował się. Cała jego postawa wyraźnie dawała mi znać, że właśnie powiedziałam najgłupszą rzecz, jaką mogłam. — Zrobisz jeden błąd, ulokujesz uczucia, gdzie nie trzeba, a zostaniesz wykorzystana i potem zabita.

Zacisnęłam rękę na materiale dresowych spodni, a złość i oburzenie pojawiły się same, nagle. Czy on właśnie sugerował, że Itachi chciał mnie jedynie wykorzystać?

— On taki nie jest. — Powiedziałam twardo, nie ukrywając niczego, co czuję.

— Nie, nie jest. To najbardziej zaufana osoba, jaką znam — odparł po prostu.

— To w czym problem? — Zamachałam rękami w nieokreślonym kierunku, a nóż, który wciąż trzymałam w prawej dłoni, z łoskotem opadł na stolik.

— Nie jest dla ciebie odpowiedni.

Widziałam, jak zaciska pięść, mimo, że na twarzy pozostał spokojny. Idealna kontrola. Prychnęłam zła i podniosłam się do pionu. Nie miało już znaczenia po co tu przyszłam, ani to, o co pytałam. Byłam wściekła. Nie miał prawa decydować o tym, kto był dla mnie odpowiedni. To moje życie, mój wybór. Chociaż w tej kwestii.

— To ja o tym zadecyduję. — Ton z jakim to powiedziałam mnie samą zaskoczył. Nie wiedziałam, że potrafię być tak zimna, wyprana z emocji. Ruszyłam do wyjścia.

— Sakura! — Nagato podniósł głos, co oznaczało, że musiałam go naprawdę wyprowadzić z równowagi. Nie obchodziło mnie to. Także, że wstał zaraz za mną. Nie powstrzymywał mnie, kiedy chwyciłam za klamkę. Otworzyłam drzwi niemal wpadając na zaskoczoną Konan. Rzuciłam jej tylko pobieżne spojrzenie i bez słowa wyminęłam. Szybkim krokiem zaczęłam iść przed siebie.

Odetchnęłam ciężko. Kolejny koszmar skłonił mnie do ucieczki na zewnątrz. To tutaj czułam, że żyję. Cieszył mnie widok naprzeciwko i pozwalał zapomnieć. Działał kojąco, ale równie dobrze pozwalał mi zebrać myśli.

Sytuacja na korytarzu uświadomiła mi parę rzeczy. Przede wszystkim, że nic nie jest takie, jak się nam wydaje. Tamta dwójka wzbudziła mój niepokój, jak każdy, jednak ten specyficzny rodzaj ostrzeżenia cały czas wisiał w powietrzu. Nie zamierzałam, już nigdy więcej, dobrowolnie mieć z nimi coś wspólnego. Nie, żeby teraz było to za moją zgodą. To sprowadzało się do zachowania Hidana. Wcześniej tego nie pokazywał, ale w sytuacji zagrożenia, zawsze moje bezpieczeństwo było pierwsze. Byłam ślepa na niektóre rzeczy. Choćby na to, że zaopiekował się mną po napaści. Czekał, aż się wybudzę, pilnował, czy wszystko ze mną dobrze. Na wyścigu zajął się tamtym kolesiem i bez zawahania dał mu w mordę. Bez słowa, żadnej prośby, sam z siebie, chcąc mnie obronić.

Dzisiejszy ranek tym razem wyraźnie pokazał mi jego drugą stronę. A może trzecią?, pomyślałam kwaśno na wspomnienie jego humorków. Był opanowany, zachowując pozory swojej zwyczajowej nonszalancji w kontaktach z innymi. Pilnował mnie, bym nie powiedziała o słowo za dużo. Podejrzewałam, że i tak za bardzo zapadłam w pamięć tamtym dwóm. Niepokoiło mnie to.

Mimo to, co raz bardziej zastanawiała mnie historia Hidana. Co się takiego wydarzyło, że zachowuje się jak chory zboczeniec? Jednak z ludzkimi odruchami? Na początku widziałam w nim jedynie górę mięśni, szukających panienki do zabawy. Był Hidan, było i nienormalne zachowanie. Tylko… Dlaczego?

Następnej nocy miałam wyścig i nie mogłam jechać na niego sama. Mogłam się założyć, że Nagato mi na to nie pozwoli. Na samo wspomnienie o nim, skrzywiłam się. Nie wierzyłam sobie samej, ale dobrowolnie zamierzałam zaczepić Hidana, by pojechał ze mną. Ino nie było, Kisame ma coś do roboty, Naruto był uziemiony, a wszelkie moje możliwości malały. Nie chciałam brać Temari. Może i zmieniła do mnie stosunek, to jednak nie podejrzewałam ją o koleżeńskie wypady.

Jeszcze Nagato… Resztki złości tliły się wewnątrz mnie. Wiedziałam, że kierowała nim troska. Chciał dla mnie jak najlepiej, dlatego mówił, co mówił i robił swoje. Musiał zrozumieć, że nie byłam już dzieckiem. Jeśli bał się o moją cnotę, to spóźnił się o parę lat. Nie byłam niewinnym kwiatkiem do ochrony. Nie zamierzałam ufać komuś, kto na to nie zasłużył. Nie dam jednak sobą kierować, nie ważne kto by to miał być.

Bez słowa czekałam w garażu na Hidana, oparta o czerwone Ferrari. Widziałam zaskoczone miny chłopaków, gdy wyjeżdżałam nim z warsztatu. W końcu Temari nie pokazywała go nikomu. Pozwolenie by prowadzić, graniczyło z cudem. Przejechałam powolnym ruchem ręką po karoserii. Delikatnie pieściłam ją palcem, w jednym punkcie.

„Patrzyłam na kluczyki wyciągnięte w moim kierunku. Nie rozumiałam.

— Jest teraz twoje. — Słowa Temari obudziły mnie z letargu.

— Chyba żartujesz — wykrztusiłam nie wierząc, że ona naprawdę mówi na serio i chce mi oddać tak cenny skarb. Czerwone Ferrari, na którym siedziałyśmy, było zbyt ważne.

Jej twardy wzrok i grymas na ustach uświadomił mi, że traci powoli do mnie cierpliwość. Ponowiła ponaglający ruch ręką.

— Biorę je tylko na przechowanie. — Ostateczne skapitulowałam, widząc, że nie wygram w tej sprawie.

— Nie pierdol, tylko bierz.”

Jej gest mnie zszokował. Nie mogłam przyjąć tego prezentu. Ferrari znaczyło zbyt wiele dla niej. Nosił za duże brzemię historii.

Zadumana, nawet nie zauważyłam, gdy Hidan stanął obok i nachylił.

— Co cię tak zajmuje, Słońce?

Drgnęłam zaskoczona i odwróciłam głowę w jego kierunku. Widząc, jak blisko się znajduje, odsunęłam się o krok. Zalotny uśmiech zagościł na jego ustach. Przewróciłam na to oczami, zupełnie nie poruszona.

— Jedziemy? — Zignorowałam, jego pytanie. On na to jedynie zmrużył oczy, ale dobry humor go nie opuszczał. Wzruszył ramionami i przechodząc obok, otworzył mi drzwi.

— Oczywiście, skarbie. Z wielką chęcią się tobą zajmę. — Wyczułam cień satysfakcji w jego słowach. Na pewno przez to, że sama do niego przyszłam. Parsknęłam i w paru ruchach siedziałam już w samochodzie. Oparłam ramiona na kierownicy. Długo nie musiałam czekać, gdy ten obszedł Ferrari i był tuż obok.

— Już zaczynam żałować tej decyzji — mruknęłam pod nosem. Ten w odpowiedzi zaniósł się głośnym śmiechem.

Shayen: Przepraszam, że tak długo czekaliście i jednocześnie dziękuję.

Tym razem poszalałam i rozdział jest długi! 😊 Przestałam zwracać uwagę na długość, a chciałabym się skupić na jakości rozdziałów. Wiem, że poprzedni mógł was rozczarować i przez to jest mi bardzo źle. Wybaczcie za to.

Zaczęłam pisać 24 i mam nadzieje, że uwinę się w miarę szybko. Jeśli chcecie spojlerek… Poczekajcie do 25. 😉 Oczywiście coś czuję, że po drodze mnie zabijecie. XD

Wiecie, że 6 listopada Starry Hopes miało swoją rocznicę? ❤ Dokładnie rok temu opublikowałam Epilog! I teraz czuję jakąś przepaść. Kiedy to minęło?

Tak, tak, wiem. Typowe pytanie, do typowej sytuacji. Wybaczcie mi za to. 🤭

Nie wiem, kiedy będzie 24, ale piszę! Robię małą przerwę, pogram może w Apex Legends by oderwać na moment swoje myśli i wracam do następnego rozdziału.

Planuję też kontynuację Ai o Isoide (mam rozpisane na nowo bardzo ważne szczegóły historii!) oraz Przeznaczoną (której możecie nie znać, bo to mój własny projekt, niezwiązany z ff – taki o, na rozluźnienie, z całą masą błędów).

Dziękuję za cierpliwość do mnie i tej historii. 24 dam najszybciej, jak tylko mi się uda. Trzymajcie się! ❤